Στην εποχή της οικονομικής κρίσης, της πολιτιστικής, της κοινωνικής, στην κρίση των αξιών, στην εποχή της τεχνολογικής επανάστασης όλοι γινόμαστε μάρτυρες της μάστιγας των τροχαίων ατυχημάτων. Ο καθένας οφείλει να προβληματιστεί με την παρούσα κατάσταση και τις επιπτώσεις της. Και όμως αδιαφορούμε…
Εργάζομαι εδώ και τρία έτη στην περιοχή του Κολυμπαρίου και καθημερινά διανύω τη διαδρομή από και προς τα Χανιά. Κάθε μεσημέρι, που επιστρέφω σπίτι μου, είμαι ευγνώμων που κατάφερα να φτάσω άλλη μια μέρα αβλαβής πίσω.
Γίνομαι καθημερινά μάρτυρας της παντελούς έλλειψης οδικής παιδείας στους δρόμους, και φυσικά όχι μόνο στην εθνική οδό, αλλά και στο κέντρο της πόλης. Δεν ξέρω πόσες ιστορίες να αφηγηθώ με περιστατικά, που χωρίς υπερβολή συμβαίνουν καθημερινά στους δρόμους.
Προσπεράσεις φορτηγών και λεωφορείων χωρίς φλάς, μηχανές χωρίς κράνος, τρία άτομα σε μηχανάκι χωρίς κράνος στην εθνική, προσπεράσεις από τα δεξιά, άτυπες κόντρες μεταξύ αυτοκινήτων, φορτηγά που μεταφέρουν τρόφιμα και άλλα προϊόντα σε αγώνες δρόμου, διανομείς να μιλάνε στο κινητό, οδηγοί να φεύγουν με κόκκινο, άλλοι να καπνίζουν, παραβιάσεις σε μονόδρομους, κορδέλες που κρέμονται από φορτηγά, και πολλά άλλα, τα οποία άμα αρχίσω να τα εξιστορώ δε θα φτάσουν οι σελίδες.
Δυστυχώς, κάποιοι επαγγελματίες οδηγοί θα θιχτούν, έχοντας την έτοιμη απάντηση ‘ξέρεις πόσα περιστατικά συναντάω εγώ στο δρόμο καθημερινά, ξέρεις πόσο έχω κουραστεί τόσα χρόνια στο τιμόνι και έρχεσαι εσύ να μας πεις τι;’. Ας δραστηριοποιηθούμε, λοιπόν, γράφοντας ένα άρθρο ή κάνοντας μια κινητοποίηση. Ας μην αναρωτιόμαστε άλλο, αν μπορούμε να αλλάξουμε εμείς τον κόσμο. Ναι, όλοι μας θα τον αλλάξουμε, και ο καθένας από εμάς.
Ποια είναι όμως τα βαθύτερα αίτια του προβλήματος; Ίσως ευθύνεται η οικονομική κρίση, που δεν υπάρχουν τα κονδύλια, για να επιδιορθωθεί το κακό οδικό δίκτυο. Ίσως η πολιτεία που επιτρέπει με την ελαστικότητα των νόμων την παραβίαση του κώδικα οδικής κυκλοφορίας και η ελλιπής αστυνόμευση. Γιατί όμως κάποιος να επιρρίψει τις ευθύνες στην αστυνομία; Επειδή δεν υπάρχει ένα περιπολικό όχημα σε κάθε γωνιά και σε όλο το μήκος της εθνικής οδού; Γιατί, όταν «γράψει» κάποιον η αστυνομία, παραπονιέται και σκέφτεται ‘εμένα βρήκαν;’. Ναι εσένα βρήκαν, εσύ μπορεί εκείνη την ώρα να έκανες την μικρότερη παράβαση αλλά μπορεί να προκαλούσες το μεγαλύτερο ατύχημα ή να ήσουν ο ίδιος ο τραυματίας.
Άλλοι οδηγοί φοβούνται να μιλήσουν στον οδηγό που έκανε κάποια παράβαση, για να μην γίνει φονικό. Γιατί; Αν σωπάσεις, αυτός ο ασυνείδητος μπορεί αύριο να χτυπήσει τον φίλο σου, εσένα, κάποιον από την οικογένεια σου. Ευθύνονται οι τουρίστες που οδηγούν στην μέση της οδού και αργά; Ευθύνονται και αυτοί αλλά και ο καθένας, που δεν έχει την υπομονή της αναμονής, επιδιώκοντας την ίδια στιγμή την προσπέραση.
Πριν λίγο καιρό γίναμε μάρτυρες μιας απίστευτης τραγωδίας στο Ακρωτήρι Χανίων με τους 2 φοιτητές. Όλη η κοινωνία σοκαρίστηκε. Τι άλλαξε όμως στην νοοτροπία μας; ΤΙΠΟΤΑ! Απορώ καθημερινά, πως γίνεται κάποιος, αν και διαβάζοντας στο διαδίκτυο για τόσα τροχαία ατυχήματα να μην έχει την αίσθηση του φόβου μήπως αύριο είναι αυτός ή κάποιος φίλος του ο εμπλεκόμενος σε ένα ατύχημα.
Τελικά έχουμε οικονομική κρίση ή κρίση στην έννοια της αξίας για τη ζωή; Γιατί δεν σεβόμαστε τη ζωή μας; Γιατί κατηγορούμε την Πολιτεία, τον Δήμο, την Περιφέρεια; Ναι υπάρχουν σοβαρά προβλήματα στο οδικό δίκτυο, ελάχιστος φωτισμός, κακό οδικό δίκτυο, ελλιπής κυκλοφορία της αστυνομίας κ.λπ. ‘
Εντάξει τα ξέρουμε αυτά, τα διαβάζουμε καθημερινά στο διαδίκτυο’, θα απαντήσει ο καθημερινός πολίτης. Αφού τα ξέρεις φρόντισε να είσαι λοιπόν προσεκτικός, σεβάσου τη ζωή σου και τις ζωές των άλλων.
Γίνονται συνέδρια και ημερίδες για τα τροχαία συνεχώς. Οι περισσότεροι όμως δεν τα παρακολουθούν. Γιατί; Γιατί τα διαβάζεις από το διαδίκτυο και δεν παρευρίσκεσαι, για να ακούσεις για τα μέτρα πρόληψής των τροχαίων ατυχημάτων από τους ειδικούς, γιατί δεν πας να ακούσεις τι συμβαίνει καθημερινά στους δρόμους; ‘Μα πάλι, σκέφτεται κάποιος, τα ίδια θα πάω να ακούσω; Αφού, τα ξέρω!’ Δεν τα ξέρεις προφανώς! Το μόνο που ξέρουμε όλοι είναι να κατηγορούμε τι δεν κάνουν σωστά οι άλλοι. Στην εποχή της τεχνολογίας και της γρήγορης πληροφορίας, έχουμε την ευκαιρία να διαβάζουμε καθημερινά τι πρέπει να κάνουμε και τι πρέπει να προσέχουμε, να ενημερωνόμαστε από την αστυνομία και από τους Φορείς, οι οποίοι είναι οι πραγματικοί γνώστες της κατάστασης.
Το άρθρο αυτό δεν έχει σκοπό να επικρίνει κανένα, ούτε να πει σε κανέναν, αν θα πρέπει να φοράει ζώνη ή κράνος. Το άρθρο αυτό απλά υπενθυμίζει την αξία της ζωής και την ευλογία να γυρνάς κάθε μέρα σπίτι σου, σώος και αβλαβής. Δεν υπάρχει τέλειος οδηγός, ούτε τέλειο άρθρο, ούτε τέλεια ημερίδα που να τα λέει όλα ή να μπορεί να τα διορθώσει όλα. Υπάρχει η λογική στην σκέψη μας, για το τι σημαίνει να είμαστε οδηγοί.
Η οδική παιδεία πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία αλλά οφείλουμε και από μόνοι μας να είμαστε συνειδητοποιημένοι και προσεκτικοί. Τι πρέπει να αλλάξει; Πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία στον καθένα μας. Πρέπει να αλλάξει το νόημα που δίνουμε στην λέξη ‘αξία’ για την ζωή μας!
ΥΓ.: Τα σχόλια για τους Κρητικούς οδηγούς ‘εκεί στην Κρήτη πρέπει να κόψετε τις τσικουδιές’, ‘εκεί στην Κρήτη είστε όλοι κακοί οδηγοί και ψευτόμαγκες και πίνετε’ κ.τλ, καλό θα ήταν να μας προβληματίζουν όλους αλλά ας μη λησμονούμε ότι η ρίζα του κακού έχει βαθύτερα αίτια. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Λ. Τολστόι: «Ένας λόγιος γνωρίζει πολλά βιβλία, ένας άνθρωπος μορφωμένος έχει γνώσεις και δεξιότητες, ένας άνθρωπος φωτισμένος καταλαβαίνει το νόημα της ζωής και τον σκοπό της ζωής του».
Το άρθρο αυτό είναι αφιερωμένο στη μνήμη του φίλου μου Γ.Τ.
Γράφει ο Γιάννης Μουντογιαννάκης, βιβλιοθηκονόμος ΟΑΚ
