Μπορεί να συνδυαστεί η επιστήμη με το επάγγελμα του διανομέα καταστήματος εστίασης; Μπορεί ένας έμπειρος καθηγητής φυσικής να μπαίνει στη διαδικασία να εργάζεται για να καλύπτει πλήρως τις καθημερινές ανάγκες του και ως, κατά το κοινώς λεγόμενο, “ντελιβεράς”; Μπορεί από τη ζεστή αίθουσα ενός σχολείου, ενός σπιτιού ή ενός φροντιστηρίου να μεταφέρεται σε λίγη μόνο ώρα στο κρύο ή τη ζέστη, τη βροχή ή τον ήλιο του δρόμου για να πάει στον εκάστοτε πελάτη του καταστήματος που δουλεύει το φαγητό που παράγγειλε;
Ο Χανιώτης Κώστας Μαλαδάκης αποδεικνύει ότι μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο… Στα (σχεδόν) 50 του χρόνια αποδεικνύει ότι για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις πλήρως στις ανάγκες της ζωής και να έχεις μια ποιότητα ζωής όπως εσύ την έχεις ορίσει, πρέπει να μπεις στη διαδικασία να κάνεις ένα επάγγελμα που προφανώς, βάσει της μαθητικής σου και φοιτητικής σου πορείας δεν θα περίμενες ποτέ να κάνεις…
“Αν μου λεγες, όταν ήμουν 27 χρονών, ότι θα γινόμουν διανομέας θα σου έλεγα “τρελός είσαι”; Κάποια οικονομική δυσκολία και με στόχο να ανταπεξέλθω σε κάποια πράγματα, μια συγκεκριμένη στιγμή στη ζωή μου, με έφεραν σε αυτό το επάγγελμα. Είχα μαλιστα σκοπό να το κάνω αυτό το επάγγελμα για ένα και μόνο καλοκαίρι και από τότε πέρασαν 13 χρόνια!”…
Από καθηγητής …ντελιβεράς και “τούμπαλιν”
13 ολόκληρα χρόνια στο δρόμο και λίγο λίγο, ο καθηγητής ή “δάσκαλος” όπως τον αποκαλούν στη δουλειά του, το αγάπησε…
“Είναι ένα επάγγελμα που δεν επηρεάζει ό,τι κάνεις. Μπορείς να κάνεις κι άλλα πράγματα, αλλά και αυτό. Είναι επικίνδυνο αλλά δεν είναι δύσκολο, αρκεί να εχεις ένα δίπλωμα δίκυκλου. Είναι μάλιστα εξαιρετικά προσοδοφόρο, παρόλα αυτά υπάρχει έλλειμμα εργαζομένων. Δύσκολα βρίσκουμε άτομα και ειδικά νέους, να γίνουν διανομείς. Φαντάσου εγώ που είμαι κοντά στα 50 είμαι ακόμα “μάχιμος”.
Ο σεβασμός που εισπράττει παρόλα αυτά ισορροπεί σε ένα τεντωμένο σχοινία με το χαρακτήρα “ταμπού” που έχει το επάγγελμα του διανομέα…
“Πολλές φορές από τις διανομές εισπράττω περισσότερο σεβασμό από ότι από το σχολείο που επίσης έχω δουλέψει για χρόνια ως Φυσικός που είμαι. Όταν ας πούμε τα παιδιά έκαναν αδικαιολόγητη φασαρία στην τάξη, τους έλεγα ότι ως διανομέας εισπράττω μεγαλύτερο σεβασμό, στο δρόμο ή από τους πελάτες που τους πάω το φαγητό τους”.
“Με έβλεπαν με μισό…μάτι”
Ο Κώστας Μαλαδάκης επισημαίνει ότι στην αρχή της πορείας του, πολλοί από το περιβάλλον του τον έβλεπαν με “μισό μάτι” όταν δηλαδή ξεκίνησε το επάγγελμα του ντειβερά…
“Με το επάγγελμα το διανομέα έχω μεγαλώσει τα παιδιά μου, με αυτό είμαι «εντάξει» στις υποχρεώσεις μου…
Όταν ξεκίνησα να κάνω αυτό το επάγγελμα ένιωθαν άβολα οι γύρω μου, οι συγγενείς μου, όχι εγώ. Εγώ εξάλλου έχω κάνει ένα σωρό δουλειές. Όλα εξελίχτηκαν καλά προς το παρόν η ζωή μου είναι δομημένη σε αυτό το επάγγελμά μου και συνδυαστικά κάνω και τα μαθήματά μου ως φυσικός. Πολύ πιθανό να συνταξιοδοτηθώ από αυτό το επάγγελμα”.
Ο Κώστας Μαλαδάκης έχει σημαντική προϋπηρεσία στην εκπαίδευση έχοντας κάνει ενισχυτική διδασκαλία σε Λύκεια, σε ΕΠΑΛ, ενώ ήταν και αναπληρωτής καθηγητής. “Μόλις πάτησα το πόδι μου στο δημόσιο, κατέρρευσε το δημόσιο. Το δημόσιο χωρίς να προσφέρει κάτι στους εργαζόμενούς του, τους τιμωρεί, όπως τιμώρησε εμένα που δεν δέχτηκα θέση αναπληρωτή, μεσούσης περιόδου που ήδη είχε χαθεί η σχολική χρονιά και εγώ είχα βρει το δρόμο μου με τη δουλειά μου στις διανομές. Την επόμενη χρονιά το δημόσιο με τιμώρησε γιατί δε δέχτηκα τον διορισμό μου ως αναπληρωτή”.
Ισχυρό σωματείο διανομέων στα Χανιά
Πέρυσι τον Ιανουάριο και αφού προέκυψαν αρκετά και συνεχόμενα εργατικά ατυχήματα, ελήφθη η πρωτοβουλία για την ίδρυση του Σωματείου Εργαζομένων Χανίων. Ο Κώστας Μαλαδάκης μετά από εκλογές που προέκυψαν αναδείχτηκε πρόεδρος σε αυτό.
“Είναι τιμητικό για μένα. Οι περισσότεροι συνάδελφοι μου είναι στην ηλικία της κόρης μου. Μπορώ και τους συμβουλεύω. Το σωματείο έχει δυο ειδών στόχους: Ο πρώτος να τηρηθούν οι νομιμότητες για τους εργαζόμενους σε αυτό το επάγγελμα. Ο δεύτερος ρόλος είναι διεκδικητικός. Ζητάμε καλύτερες συνθήκες εργασίες, καλύτερο εξοπλισμό. Απαγορεύεται φυσικά η ψυχολογική πίεση στον διανομέα που βρίσκεται στο δρόμο και παίζει με τη ζωή του. Είναι επικίνδυνο δηλαδή να ενθαρρύνεις και να προτρέπεις τον διανομέα να είναι πιο γρήγορος, για κάτι δηλαδή που μπορεί να ρισκάρει τη σωματική του ακεραιότητα. Πολλές φορές δηλαδή μάς παραπονιούνται πελάτες γιατί αργήσαμε, αλλά εμείς κάνουμε τη δουλειά μας όπως μπορούμε καλύτερα. Υπάρχει βέβαια ακόμα η νοοτροπία υποβάθμισης του επαγγέλματος του «ντελιβερά»”.
Επισημαίνει δε ότι, “Εισπράττω σεβασμό από όλους και ίσως εισπράττω περισσότερο σεβασμό, εν συγκρίσει με άλλους συναδέλφους μου. Πρέπει να μάθουμε ένα πράγμα, ο κάθε ένας πρέπει να μάθει να σέβεται πρώτα από όλα τον εαυτό του και μετά τους συναδέλφους του”.
Πανεπιστήμιο ως …επιθυμία
Ο ίδιος δηλώνει ότι αγαπάει την επιστήμη του, τη φυσικάη, αλλά η κοινωνία μας, το κράτος μας δεν τον αξιοποιεί όπως και τόσους άλλουςεπιστήμονες.
“Η κοινωνία μας και το κράτος έχει το εξής οξύμωρο. Πληρώνουν για να σπουδάσουν και να καταρτίσουν επιστήμονες και μόλις πάρουν το πτυχίο τους δεν τους αξιοποιούν στο κομμάτι που το ίδιο το κράτος τους έχει καταρτίσει. Έτσι λοιπόν πολλοί επιστήμονες σε συγκεκριμένους τομείς ασχολούνται με άλλα επαγγέλματα. Προσωπικά επέλεξα την επιστήμη του φυσικού επειδή με γοήτευε, μου άρεσε, μου άρεσε το αντικείμενο και ποτέ δεν επέλεξα αυτή τη διαδρομή για να το έχω στο μυαλό μου αργότερα ως δουλειά. Ήταν η πρώτη μου επιλογή να μπω σε αυτό το Πανεπιστήμιο και το έπραξα”.
Συμπέρασμα από όλα τα παραπάνω; Η ζωή παίζει περίεργα “παιχνίδια” για τον καθένα μας! Ίσως να εμφανίζει πτυχές της με μια “εικόνα” που αρχικά φαίνεται άσχημη και μπορεί, κατόπιν επεξεργασίας, να είναι πολύ καλή και ανάποδα… Όλα λοιπόν κρίνονται βάσει του αποτελέσματος…
Εν τω μεταξύ πολλοί εξ ημών και εξ υμών θα παλεύουμε και θα παλεύετε για το καλύτερο..
flashnews.gr
