Η μία φορά ένα υπερμέγεθες λευκό πουκάμισο και κόκκινες γόβες. Η άλλη μαύρο τοπ και αποδομημένη φούστα έτοιμη να φλερτάρει με το αγιάζι που σηκώνει ο εξαερισμός του μαγαζιού και μαύρες μπότες με τρουκς. Είναι λίγο πριν από το γλυκό χάραμα, πέντε παρά το πρωί.
Η ώρα που η μέθεξη των μυστών του προγράμματος «Πάολα-Παντελίδης-Τάμτα-Σταν» στο «Teatro Music Hall» (aka κόσμημα πολιτισμού της περιοχής των Τζιτζιφιών) τείνει να υπερκεράσει την έννοια του μασίφ κεφιού και ταυτίζεται με εκείνο που οι αρχαίοι ημών πρόγονοι αποκαλούσαν διονυσιασμό.
Εκείνη ακριβώς τη σχεδόν ιερή για θαμώνα μπουζουκιών στιγμή, η Πάολα και η Τάμτα ανεβαίνουν στο υπερυψωμένο από την πίστα στρογγυλό πόντιουμ, στριφογυρίζουν σαν αέρινες, λεπτεπίλεπτες μπαλαρίνες ή, έστω, ως άλλα ζουμερά αμνοερίφια την περίοδο του Πάσχα ελέω αποκαλυπτικής περιβολής (και ξεροψημένου από τον ήλιο δέρματος της Πάολας), και αποδίδουν στην ανθρωπότητα τη δική τους άποψη περί ηδυπάθειας. Σε απλά ελληνικά, αποφασίζουν να δώσουν σάρκα και οστά στο κατά το κοινώς λεγόμενο «δώσε πόνο» – και μάλιστα αλά γαλλικά. H αναφορά στην πατρίδα του Ναπολέοντα, του beaujolais nouveau και της τηγανητής πατάτας αποδεικνύεται μάλιστα διττή. Από τη μία είναι η ερμηνεία του «Je suis malade» (σ.σ.: «Είμαι άρρωστη») του Ζακ Μπρελ, από την άλλη το γαλλικό φιλί που κορυφώνει τη συνύπαρξη των δύο κυριών στο στριφογυριστό πόντιουμ. Γρήγορο συμπέρασμα: ο σκηνοθέτης του ηδυπαθούς ντουέτου Κωνσταντίνος Ρήγος πάλι μεγαλούργησε.
Κόκκινα χείλη φίλησα
Η δημοσίευση των φωτογραφιών με τις δύο καλλιτέχνιδες να ολοκληρώνουν τη σκηνική συνύπαρξή τους με ένα παθιασμένο φιλί ξάφνιασε πολλούς την προηγούμενη εβδομάδα. Ωστόσο, δεν επρόκειτο για κάτι καινοφανές, αλλά για μια σκηνική πράξη που επαναλαμβάνεται το γλυκοχάραμα κάθε Παρασκευής και Σαββάτου, ημέρες κατά τις οποίες λειτουργεί το νυχτερινό κέντρο όπου εμφανίζονται. Είναι το μεγάλο φινάλε, όπως παλιά στο τσίρκο οι ακροβάτες κρατούσαν το καλύτερο νούμερό τους για το τέλος.
Μπορεί και οι δύο μαζί να μη ζυγίζουν περισσότερο απ’ όσο μια μέση μεσογειακή γυναίκα, ωστόσο η Πάολα και η Τάμτα ενσαρκώνουν μια μεταμοντέρνα εκδοχή της περίφημης «χοντρής κυρίας» της όπερας, που αν δεν βγει στη σκηνή η παράσταση δεν ολοκληρώνεται. Μάλιστα η ερμηνεία του τραγουδιού ανήκει εξ ολοκλήρου στην Τάμτα -δυστυχώς, η ανθρωπότητα δεν θα γνωρίσει ποτέ τη δεινότητα της Πάολας στη γαλλική προφορά-, ενώ η συνάδελφός της τη συνοδεύει με κινησιολογική μαεστρία τόσο ευφάνταστη που θα τη ζήλευε και ο Ρουβάς-Διόνυσος στις «Βάχκες» του Λιγνάδη. «Δεν καπνίζω, δεν ονειρεύομαι, είμαι μόνη χωρίς εσένα, είμαι άσχημη χωρίς εσένα», τραγουδά η Τάμτα και η Πάολα πέφτει στα πατώματα. Ερπει προς το μέρος της, της ακουμπά και της φιλά το γόνατο (πρόδηλη αναφορά στον Ομηρο), χώνεται ανάμεσα στα πόδια της γονατισμένης Τάμτας. Με μία λέξη, υποφέρει.
Οχι, μη βιαστείτε να υποθέσετε πως το ίδιο ρήμα θα ταίριαζε και στην ψυχική διάθεση των θαμώνων του νυχτερινού κέντρου. Μπορεί σε μια πρώτη ανάγνωση ο ύμνος στον έρωτα που πρωτοτραγούδησε ο Βέλγος Μπρελ και διασκεύασε η ομοεθνής του Λάρα Φαμπιάν να μοιάζει παράταιρος για το πρόγραμμα ενός σκληροπυρηνικού ελληνικού νυχτερινού κέντρου διασκέδασης (πες το και μπουζούκια), στην πραγματικότητα, όμως, το ντέρτι είναι μια έννοια οικουμενική, που σε όποια γλώσσα κι αν το τραγουδήσεις πάντα το ασυνείδητο θα σκιρτά σαν να δέχεται ηχητικά κύματα από τον θεσμό «Αντζελα Δημητρίου» να τραγουδά «Οι χωρισμένοι δε γιορτάζουνε ποτέ».
Κόκκινα, ροζ παλ και λευκά γαρίφαλα ραίνουν τις δύο ερμηνεύτριες παρά το προχωρημένο της ώρας. Το κοινό του «Teatro» -άλλοι γλαρωμένοι από τη νύστα, άλλοι παραδομένοι στη γλυκιά μέθη της νύχτας της ξελογιάστρας- φαντάζει σαν το ποίμνιο μιας εκκλησίας που περιμένει με καρτερία ένα λυτρωτικό κήρυγμα. Η Πάολα και η Τάμτα μεταμορφώνονται σε ιεροκήρυκες της ανόθευτης και άδολης αγάπης. Μάλιστα για να επιστεγάσουν ό,τι χτίζουν με τις συμπαραδηλώσεις του κορμιού τους στα τρία λεπτά που διαρκεί το τραγούδι, στο άκουσμα της τελευταίας νότας ανταλλάσσουν ένα παθιασμένο φιλί – για την ακρίβεια, η Πάολα αρπάζει με δύναμη την Τάμτα από τις παρειές (εύκολο κάταγμα κάτω γνάθου) και ακουμπάει σβουρηχτά τα χείλη της σε εκείνα της ομότεχνής της. Χρήσιμο τιπ: το φιλί δεν αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ μέρος της σκηνοθεσίας του Κωνσταντίνου Ρήγου, οπότε δεν επαναλαμβάνεται μανιερίστικα σε κάθε παράσταση. Αντιθέτως, πρόκειται για μια αυθόρμητη, πηγαία διάδραση που άλλοτε συμβαίνει και άλλοτε όχι ανάμεσα στις δύο θεραπαινίδες της Ευτέρπης (βλ. μούσα της Μουσικής).
«Συμβαίνουν και εις Παρισίους»
Η περίφημη φράση του επί Οθωνος πρωθυπουργού της Ελλάδος Ιωάννη Κωλέττη θα ταίριαζε γάντι στην περίπτωση του πολυσυζητημένου φιλιού Πάολας – Τάμτας. Αλλωστε μόνο ένας κοντόφθαλμος, στενόμυαλος πουριτανός -και ίσως με τάση στρουθοκαμηλισμού νους- θα παράβλεπε πως ανάλογα φιλιά μεταξύ γυναικών έχουν πολλάκις εξυπηρετήσει τους σκοπούς της τέχνης.
Η Καλιφορνέζα Κέιτι Πέρι φίλησε ένα κορίτσι και όχι μόνο της άρεσε, αλλά της χάρισε αναγνωρισιμότητα, φήμη και δόξα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης (σ.σ.: πρόκειται για το σούπερ χιτ του 2008 «I kissed a girl»). Και δεν ήταν η μόνη. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το αβρό φιλί Τζένιφερ Ανιστον – Κόρτνεϊ Κοξ στην τηλεοπτική σειρά «Dirt», την κινηματογραφική ανταλλαγή στοματικών υγρών μεταξύ Σαρλίζ Θερόν και Πενέλοπε Κρουζ στην ταινία «Head in the clouds» ή τα σαν κολλημένα με κόλλα Logo Στιγμής χείλια της Ναόμι Γουότς σε εκείνα της Λόρα Χάρινγκ στο «Mulholland Drive»; Για να μη θυμηθούμε την Μπρίτνεϊ Σπίαρς που παρέδωσε άνευ όρων τη στοματικολαρυγγική κοιλότητά της στη Μαντόνα σε πάλαι ποτέ απονομή των MTV Awards, το περσινό προσκύνημα της Βάνας (Μπάρμπα) στην Αννα (Βίσση) -τότε που η δεύτερη έκανε ακόμη κέφι και μπουζούκια- ή το ακτιβιστικό φιλί της Ελενας Παπαρίζου στην Courtney σε περσινό εξώφυλλο της «LiFo». Εννοείται πως η Αντέλ Εξαρχόπουλος και η Λεά Σεϊντού τις βάζουν όλες κάτω με τη δική τους εκδοχή στη «Ζωή της Αντέλ».
Στην περίπτωση της Πάολας και της Τάμτας ο Κωνσταντίνος Ρήγος δεν ανακάλυψε την Αμερική ως άλλος Κολόμβος (ούτε καν ως τις Δυτικές Ινδίες δεν έφτασε), ομοίως και οι ίδιες. Τουλάχιστον απέδειξε ότι η κλασική ανδρική φαντασίωση (βλ. δύο κορίτσια φιλιούνται χωρίς αύριο) είναι βαθιά ριζωμένη στο συλλογικό ασυνείδητο. Η εποχή που ο Κωνσταντίνος Ρήγος σκηνοθετούσε την Πέγκυ Ζήνα στον πάλαι ποτέ «Απόλλωνα» τοποθετώντας ένα πελώριο ενυδρείο επί σκηνής μοιάζει ήδη πολύ ξεπερασμένη. Για την ιστορία, αξίζει να σημειώσουμε πως μετά το φιλί Πάολας – Τάμτας η βραδιά (ή μάλλον το ξημέρωμα) απεκδύεται τη γαλλομάθεια και συνεχίζεται με ατόφιο λαϊκό πρόγραμμα από τον ντούρασελ Παντελή Παντελίδη. Γίνεται; Στη νύχτα της Αθήνας όλα γίνονται.
protothema.gr
