Λέγεται ότι τα ζευγάρια που σχεδιάζουν να παντρευτούν και τον θέλουν να παίξει στο γάμο τους, κλείνουν ημερομηνία με βάση το πότε είναι εκείνος διαθέσιμος.
Περιζήτητος, απίστευτα δημοφιλής, πάντα ευγενής, χαμηλών τόνων και μετριόφρων, είναι από τους λίγους εκείνους που, όταν κυκλοφορεί στα Χανιά, γυρνάνε κεφάλια για να σιγουρευτούν πως είναι αυτός και που τον σταματάνε για να του μιλήσουν.
Χαρακτηριστικά που θα έκαναν κάποιον άλλο να καβαλήσει το καλάμι. Όχι όμως τον Ανδρέα Μανωλαράκη ο οποίος μίλησε στο Χανιώτικο free press InTown
Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με την κρητική μουσική; Καταρχήν να σου πω ότι νιώθω πολύ τυχερός γιατί μεγάλωσα σε μία οικογένεια που άκουγε πάντα κρητικά στο σπίτι. Ο πατέρας μου μεγάλωσε στο χωριό -η καταγωγή μου είναι από τη Ζούρβα Κυδωνίας- κι έτσι αυθόρμητα και βιωματικά στράφηκα στην κρητική μουσική.
Ξεκίνησα να μαθαίνω λύρα περίπου 9 χρονών, έκανα 6 χρόνια μαθήματα στον Ανδρέα τον Λιλικάκη τον οποίο ευχαριστώ πάρα πολύ και μόλις απολύθηκα από φαντάρος άρχισα να παίζω μπροστά σε κόσμο. Αλλά και αυτό έγινε, πίστεψέ με, τελείως αυθόρμητα. Δεν σκεφτόμουν ποτέ ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα ασχολιόμουν επαγγελματικά με τη μουσική γιατί, κακά τα ψέματα, από τη στιγμή που πληρωνόμαστε γι αυτό, είναι επάγγελμα.
Πιστεύεις ότι η οικογένεια παίζει σημαντικό ρόλο στο να αγαπήσει ένα παιδί την παράδοση;Πιστεύω ότι η οικογένεια παίζει σημαντικό ρόλο στα πάντα. Στο πώς θα μεγαλώσεις, στο πώς θα γαλουχηθείς στο τι χαρακτήρα θα διαμορφώσεις και τι βιώματα θα έχεις. Είναι φυσικό όταν ακούς κάτι απ’ όταν είσαι στην κοιλιά της μητέρας σου, να εκδηλωθεί αβίαστα. Όμως πολλές φορές τα παιδιά τραβάνε το δρόμο τους. Ειδικά οι μουσικοί. Είναι σίγουρο πάντως ότι επηρεάζεσαι πάρα πολύ από την οικογένειά σου.
Έχεις άλλα αδέρφια; Ναι, δύο μεγαλύτερα. Κανείς από τους δύο όμως δεν ασχολήθηκε με τη μουσική.
Έχεις σκεφτεί γιατί ήσουν εσύ αυτός που ασχολήθηκε με τη μουσική; Ήταν μόνο θέμα ταλέντου; Το αν είναι θέμα ταλέντου δεν μπορώ να το πω εγώ. Σίγουρα τίποτα δεν είναι τυχαίο, συμφωνώ σε αυτό, αλλά από κει και πέρα, στο πώς εξελίσσονται τα πράγματα συμβάλλουν πολλά. Θυμάμαι πάντως τον εαυτό μου, όσο ήμουν πολύ μικρός και πηγαίναμε σε κάποιο γάμο με τους γονείς μου, να θέλω πάντα να κάτσω σε σημείο που να βλέπω τους μουσικούς να παίζουν. Με ενθουσίαζε πολύ αυτό. Τα μουσικά όργανα και η μελωδία που έβγαινε από αυτά ανέκαθεν με γοήτευαν.
Όταν ήσουν μικρός τι ήθελες να γίνεις; Ο πατέρας μου έχει μαγαζί με ανταλλακτικά για χωματουργικά μηχανήματα. Εγώ που σαν παιδί δεν διάβαζα πολύ, σκεφτόμουν ότι θα τελειώσω το σχολείο και θα ασχοληθώ με τη δουλειά του. Προέκυψε όμως η μουσική και τα ανέτρεψε όλα.
Πότε άρχισες να παίζεις μπροστά σε κόσμο, σε εκδηλώσεις; Η πρώτη φορά που έπαιξα μουσική ήταν σε ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Χόρευα 15 χρόνια στους Σταυραετούς του Δημοτάκη του Παντελή. Αυτός ο άνθρωπος με εμπιστεύτηκε σε μικρή ηλικία, 15-16 χρονών, να εκπροσωπήσω το σύλλογο σε ένα ταξίδι εκτός Κρήτης, να παίξω εγώ μουσική και να χορεύω. Τότε ήταν η πρώτη φορά που έπαιξα σε εκδήλωση με πολύ κόσμο. Αργότερα, το 2008-9, όταν ήμουν πια 20 χρονών, απέκτησα το δικό μου συγκρότημα…
Άρα το ταξίδι αυτό ήταν η αφορμή; Ναι. Αλλά οι πρώτες “επαγγελματικές” σκέψεις γεννήθηκαν μόλις απολύθηκα από το στρατό, όταν με πήραν δύο φίλοι μου, ο Μανώλης ο Τσιρλιάγκος και ο Μάνθος ο Γιανναράκης να παίξω μαζί τους κάπου στην Αγία Μαρίνα. Το μαγαζί έπαιζε κρητική μουσική κυρίως για τουρίστες κι εμείς παίζαμε σε τακτική βάση όλο εκείνο το καλοκαίρι. Νομίζω αυτό ήταν και το βασικό ερέθισμα να το δω επαγγελματικά.
Θεωρείς ότι σου ήρθαν εύκολα τα πράγματα; Θεωρώ ότι η αγάπη που μας έδειξε ο κόσμος -και τον ευχαριστώ πάρα πολύ- ήταν πολύ μεγάλη και ναι ήταν εύκολα. Όταν άρχισα να κάνω πράγματα στη δισκογραφία, μπήκε και η προσωπική μου σφραγίδα.
Γράφεις και τραγούδια… Έχω γράψει κάποια τραγούδια αλλά δεν θεωρώ τον εαυτό μου ούτε συνθέτη ούτε στιχουργό.
Πότε κατάλαβες ότι μπορείς να γράφεις; Δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς, απλά ξεκίνησα κάποια στιγμή να γράφω… Έχω γράψει γενικά πολλά τραγούδια, απλά θεωρώ ότι δεν είναι όλα καλά και διστάζω να τα κυκλοφορήσω. Αυτά για τα οποία ένιωθα κάτι, τα έβαλα στους δίσκους.
Υπάρχουν κάποια άτομα π.χ. στη οικογένεια ή φίλοι που τους παίζεις ένα τραγούδι για να σου πουν τη γνώμη τους; Όχι, όχι, δεν το κάνω αυτό, έτοιμα τα ακούνε. Είτε είναι δικό μου ένα τραγούδι είτε όχι, το ακούν στο τέλος, ολοκληρωμένο.
Τα «Όμορφα λόγια» ήταν η πρώτη σου μεγάλη επιτυχία. Ήταν καταρχήν η πρώτη δισκογραφική προσπάθεια, κυκλοφόρησε το 2014 και έγινε χρυσή μέσα σε 6 μήνες. Η δεύτερη δισκογραφική δουλειά έχει τον τίτλο «Μελαχρινή μου κόρη», βγήκε πέρσι το Δεκέμβρη και πάει και αυτή πάρα πολύ καλά. Αυτές οι δυο δουλειές αποτελούνται μόνο από καινούργια τραγούδια. Είχα επίσης τη χαρά να έχω στους δίσκους μου τραγούδια από πολλούς και σημαντικούς μουσικούς.
Οι χρυσοί δίσκοι σε τόσο σύντομο διάστημα στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό κατόρθωμα… Ναι είναι σημαντικό και γι αυτό θέλω να επανέλθω στη μεγάλη δύναμη που έχει η αγάπη του κόσμου, αυτή που σε κάνει να δημιουργείς και να πετυχαίνεις πράγματα.
Εντάξει, μιλάμε όμως για τραγούδια όπου μεγάλο ρόλο παίζει το συναίσθημα που σου βγάζουν. Να σου πω πώς το βλέπω; Στους δύο δίσκους μου υπάρχουν κάποια δικά μου τραγούδια, αλλά και τραγούδια που μου έδωσαν κάποιοι πολύ σημαντικοί μουσικοί. Τα τραγούδια αυτά πέρασαν από το φίλτρο το δικό μου και των συνεργατών μου. Σίγουρα αυτό το φίλτρο βγάζει την προσωπικότητά μου προς έξω και έτυχε, ή δεν έτυχε, ή έπρεπε να γίνει, πάντως τα αγκάλιασε ο κόσμος. Αν ένα τραγούδι δεν λέει κάτι σε εμάς τους ίδιους δεν το επιλέγουμε ούτε για το πρόγραμμά μας. Πίστεψέ με δεν κάνω έκπτωση ούτε στον στίχο, ούτε στη μουσική. Ποτέ. Δεν ξέρω πώς θα το δεις εσύ, αν θα σου αρέσει ή όχι, εγώ όμως θα είμαι 100% σίγουρος όταν αποφασίσω να συμπεριλάβω τραγούδι σε μια δουλειά γιατί πάνω απ’ όλα, θα έχει κάτι από εμένα, από την προσωπικότητά μου.
Πώς είναι αυτό το συναίσθημα όταν ανεβαίνεις να παίξεις και μετά από λίγο βλέπεις τον κόσμο να εκδηλώνεται τόσο παθιασμένα με σένα και τα τραγούδια σου; Δεν μπορώ να σου το περιγράψω με λόγια αυτό το συναίσθημα. Θα σου πω κάτι πολύ απλά, έτσι όπως το σκέφτομαι. Η μουσική δεν πιστεύω ότι είναι του ανθρώπου που τη γράφει. Ο Θεός τα κάνει όλα. Εμείς είμαστε απλά το μέσο που τα μεταδίδει στον κόσμο. Για μένα επίσης δεν υπάρχει καλός και κακός, υπάρχει το τι αρέσει στον καθένα. Είναι καθαρά υποκειμενικό. Κάθε μουσικός που θα ακούσεις, μικρής ή μεγάλης εμβέλειας, κάτι έχει να σου δώσει, όποιο είδος μουσικής και αν εκπροσωπεί. Το πιο σημαντικό όμως είναι να βλέπεις πως το συναίσθημα που βγάζεις, το λαμβάνει ο κόσμος. Είναι απερίγραπτη αυτή η αίσθηση και σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις, να κάνεις κι άλλα πράγματα που έχεις στο μυαλό σου. Χωρίς τον κόσμο, όμως, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.
Έχεις φοβερή απήχηση στα νέα παιδιά, αποτελείς ίσως και πρότυπο για κάποια. Το εισπράττεις αυτό; Ναι, αντιλαμβάνομαι πως η υποστήριξη που έχω είναι επί το πλείστον από νεολαία. Όσο για το… πρότυπο, έχει τα καλά του, έχει και τα κακά του. Για να στο εξηγήσω αυτό θα σου πω μια αληθινή ιστορία που συνέβη πριν λίγο καιρό. Συναντώ τη μητέρα ενός παιδιού στον Αποκόρωνα, η οποία μου λέει πως με θαυμάζει πάρα πολύ το παιδί, ακούει τα τραγούδια μου στο σπίτι κλπ. και, όπως είναι λογικό, χαίρομαι! Σε δεύτερο χρόνο και ενώ παίζαμε σε ένα γλέντι, έρχεται το συγκεκριμένο παιδί και κάθεται δίπλα μου στο πάλκο… Έπαιζα εγώ, έκανε πως έπαιζε και εκείνο. Κάποια στιγμή ανάβω τσιγάρο εγώ, βλέπω το μικρό να πηγαίνει στο τραπέζι, να παίρνει μια οδοντογλυφίδα και να κάνει κι εκείνο πως καπνίζει!!! Κι αυτό ήταν κάτι που με προβλημάτισε πάρα πολύ…
Στο χώρο που κινείσαι υπάρχουν πάρα πολλά νέα παιδιά και ταλαντούχα. Ναι έτσι είναι. Είμαστε πολλοί οι ταλαντούχοι μουσικοί και προσωπικά το χαίρομαι πολύ αυτό. Υπάρχει μεταξύ μας ένας υγιής ανταγωνισμός. Τουλάχιστον εγώ έτσι τον λαμβάνω: μόνο για καλό, για να προσπαθήσω να γίνω καλύτερος. Να γίνω εγώ όμως καλύτερος, όχι να γίνω καλύτερος από τον άλλο. Είναι υγιές αυτό. Να βλέπεις το καλύτερο που υπάρχει γύρω σου και ταυτόχρονα τα όρια σου, τις δυνατότητές σου.
Ανάμεσα λοιπόν σε τόσα ταλαντούχα παιδιά, τι πιστεύεις πως σε κάνει να ξεχωρίζεις; Όλοι οι μουσικοί έχουν να δώσουν ο καθένας το δικό του πράγμα. Το μόνο που σκέφτομαι, όχι για μένα αλλά γενικά, είναι ότι ο καθένας πρέπει να κάνει αυτό που πραγματικά αισθάνεται. Γιατί αυτό είναι το μοναδικό, αυτό που ξεχωρίζει τον έναν από τον άλλο. Αν είναι να κοιτάς τι κάνει ο άλλος και να κάνεις κάτι παρόμοιο, δεν θα ξεχωρίσεις ποτέ γιατί δεν θα είσαι εσύ, θα είσαι κάποιος άλλος. Αυτή είναι η άποψή μου. Πρέπει να βγάζεις αυτό που αισθάνεσαι και τη στιγμή που παίζεις και τη στιγμή που κάνεις δισκογραφία και γενικά στην καθημερινότητά σου. Μόνο έτσι θα καταφέρεις να ξεχωρίσεις.
Γιατί νομίζεις ότι ταλαντούχα παιδιά δεν καταφέρνουν να κάνουν καριέρα; Θεωρώ ότι ο καθένας φτάνει μέχρι εκεί που θέλει. Συγνώμη αν ακούγεται “κάπως” αλλά πιστεύω ότι αυτό είναι. Εξαρτάται απόλυτα από τη δύναμη της θέλησης του καθενός.
Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που έχει το επάγγελμά σου; Το ότι δουλεύεις σχεδόν αποκλειστικά τη νύχτα. Τότε είναι που μπορείς να δεις τα πάντα ξεκάθαρα. Και τα καλά και τα άσχημα. Σαφέστατα για ένα παιδί που ξεκινά να δουλεύει νύχτα στα 20 χρόνια του ή στα 18 ή και στα 15 ακόμη, δεν είναι ό,τι καλύτερο και οι γονείς είναι φυσικό να φοβούνται. Παίζω επαγγελματικά εδώ και 9 χρόνια και, σε ότι με αφορά προσωπικά, έχουν ξεπεραστεί οι όποιοι φόβοι καθώς τραβώ το δρόμο μου και δεν επηρεάζομαι από τ’ άσχημα της νύχτας.
Η μεγαλύτερη απόλαυση στη δουλειά σου; Να βλέπεις το έργο σου να παίρνει θέση στις ψυχές των ανθρώπων. Να τραγουδάς και να ξέρουν απ’ έξω τα τραγούδια σου, να βγάζεις δίσκο και να τα μαθαίνουν αμέσως…
Σου έχει τύχει να έχεις παίξει και να μην είσαι και πολύ στα καλά σου; Έχει τύχει να παίξω και να είμαι άρρωστος και με πυρετό. Πρέπει όμως να κάνεις αυτό που πρέπει εκείνη την ώρα γιατί, στο κάτω – κάτω της γραφής, δεν τον ενδιαφέρει αυτόν που έχει έρθει να διασκεδάσει το αν είσαι καλά ή όχι. Παρόλα αυτά, πίστεψέ με, όταν αρχίσεις να παίζεις και βλέπεις να περνάει ο κόσμος καλά, γίνεσαι κι εσύ καλά. Η ενέργεια του κόσμου σε κάνει και ξεχνάς ό,τι κι αν σε ταλαιπωρεί.
Σε αγχώνει η σκέψη ότι πρέπει τώρα να ανέβεις και να κάνεις τον κόσμο να διασκεδάσει; Όχι δεν με αγχώνει. Κοίτα, στην αρχή σίγουρα με άγχωναν όλα και ακόμα και τώρα υπάρχει ένα άγχος να πάνε όλα καλά, την πρώτη ώρα μέχρι να κυλήσει η βραδιά. Αλλά να προσπαθήσω να φύγω από τα όριά μου και να κάνω κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαι για να διασκεδάσει ο κόσμος, αυτό δεν το κάνω. Δεν είναι του τύπου μου. Εξάλλου πιστεύω ότι για να έρθει οι άλλος να σε ακούσει, σημαίνει ότι ξέρει τι κάνεις και τι να περιμένει από σένα.
Θα έχεις δει, εφόσον έρχεσαι τόσο σε επαφή με νέα παιδιά και με νύχτα, τις κούπες που πάνε κι έρχονται με μεγάλη ευκολία. Σε προβληματίζει; Οι κούπες καταρχήν είναι κάτι που λανθασμένα έχει περάσει ως μέρος της παράδοσής μας. Δεν είναι! Ο πατέρας μου και ο παππούς μου έλεγαν ότι η κούπα, το μεγάλο ποτήρι το κρασί, πινόταν παλιά, όταν είχε να δει ο ένας κουμπάρος ή φίλος τον άλλο λόγω απόστασης και έλλειψης μεταφορικών μέσων πάρα πολύ καιρό. Γινόταν π.χ. μια κουμπαριά στην Κίσσαμο και έφευγαν από τα Χανιά με τα πόδια. Έπιναν λοιπόν μία κούπα όταν επέστρεφαν γιατί θα αργούσαν πολύ να ξαναϊδωθούν, κι έπιναν άλλη μία όταν τραγουδούσαν ένα ριζίτικο, που ήταν η διασκέδαση της εποχής. Δεν έπιναν συνέχεια και χωρίς λόγο. Δυστυχώς ο σημερινός τρόπος διασκέδασης προϋποθέτει και πολλές κούπες. Δεν θέλω να κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου… κι εγώ αν τύχω σε παρέα το κάνω, αλλά με το να βλέπω να φεύγουν έτσι άδικα άνθρωποι από δίπλα μας στεναχωριέμαι τόσο πολύ που προσπαθώ να αποφεύγω τέτοιες καταστάσεις. Πλέον, όταν τύχει να πιω παραπάνω, ή θα δώσω τα κλειδιά να οδηγήσει κάποιος άλλος ή δεν θα πάρω το αυτοκίνητο μετά.
Εφόσον έχουμε δει τόσα πολλά θανατηφόρα ατυχήματα, εφόσον έχουν χαθεί τόσα νέα παιδιά, γιατί δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε το «ποτό και οδήγηση δεν πάνε μαζί»; Γιατί θεωρούμε ντροπή να πούμε έχω πιει, δεν θα οδηγήσω; Γιατί είναι θέμα κακώς εννοούμενου εγωισμού εκείνη την ώρα. Όταν είσαι, άλλωστε, μεθυσμένος, δεν υπάρχει καν συνεννόηση. Δεν έχεις τη διαύγεια να σκεφτείς ότι πρέπει να αφήσεις το αυτοκίνητο γιατί δεν μπορείς να οδηγήσεις. Το κάνουν ελάχιστοι και τις λίγες φορές που το βλέπω να γίνεται με εκπλήσσει πραγματικά.
Υπάρχει κάτι που μπορεί να γίνει τελικά; Εγώ αυτό που βλέπω είναι πως, μόλις γίνει κάτι κακό, όλοι στεναχωριόμαστε και σε 10 μέρες γίνεται το ίδιο πράγμα. Ακριβώς το ίδιο! Δεν αλλάζει τίποτα… Δεν ξέρω πια τι μπορεί να βοηθήσει, αλλά είναι πολύ θλιβερό να χάνονται έτσι άνθρωποι.
Από τη μεριά σου έχεις δει κάποιον να το παρατραβά και να του πεις σταμάτα; Ναι, το λέω συνέχεια ειδικά στους φίλους. Γιατί αν το πεις σε κάποιον που δεν ξέρεις καλά μπορεί να παρεξηγηθεί. Δυστυχώς έχουμε χάσει φίλους, συναδέλφους, νέα παιδιά. Είναι πολύ κρίμα.
Αν ρωτούσα τους φίλους σου, ποια θα μου έλεγαν ότι είναι τα βασικά χαρακτηριστικά σου; Θα έλεγαν μάλλον ότι είμαι πολύ παράξενος και νευρικός. Η αλήθεια είναι ότι στη δουλειά, από τη στιγμή που κάποια πράγματα με αφορούν, θέλω να γίνονται έτσι όπως τα έχω στο μυαλό μου. Αυτό είναι μάλλον το πιο… χαρακτηριστικό.
Τι μπορεί να σε βγάλει εκτός εαυτού; Δε νομίζω ότι μπορώ να φτάσω σε τέτοιο σημείο, θεωρώ ότι ελέγχω τις καταστάσεις και δεν βγαίνω εκτός ορίων. Φροντίζω να μη φτάνω ποτέ εκεί…
Έχω μάθει ότι ήσουν και πολύ μεγάλο πειραχτήρι μικρός… Ισχύει! Ήμουν όντως πολύ ζωηρός πράγμα που κράτησε ως και την εφηβεία.
Ποια είναι η μεγαλύτερη τρέλα που έχεις κάνει; Α, έχω κάνει πολλά, τόσα που δεν μπορώ να… απομονώσω κάτι!!!
Τι σου αρέσει να κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου; Μου αρέσει πάρα πολύ να πηγαίνω στο χωριό. Μου αρέσει η φύση, το βουνό, να περπατάω και να πηγαίνω για κυνήγι… Επίσης, να περνάω χρόνο με τους φίλους μου και με τους δικούς μου.
