Η αλήθεια είναι ότι όταν ακούς τη λέξη ”γεροντοπαλίκαρο” ο Νίκος Αλιάγας δεν είναι ο πρώτος, που σου έρχεται στο μυαλό. Ο ίδιος όμως έτσι χαρακτηρίζει εαυτόν και αποκαλύπτει ότι… ζει τη ζωή ενός στρατιώτη! Εν δυο, εν δυο…
”Στις 4 το πρωί τρώω μια κουταλιά μέλι, λίγο αυγοτάραχο στις 9 και μετά όποιος προλάβει. Τρέχω! Από τα χαράματα ακούω ελληνικό ραδιόφωνο μέσω Ίντερνετ. Έχω βρεθεί μέσα σε ταξί στο κέντρο του Παρισιού να ακούω Ελληνική Πειραϊκή Εκκλησία Μεγαλοβδομάδα, πηγαίνοντας στο στούντιο να κάνω το σόου μου. Σουρεάλ… μια μόνιμη αντίθεση η ζωή μου.” εξομολογείται σε συνέντευξή του στη γαλλική έκδοση του Marie Claire.
Μα τι πράγμα κι αυτό; Να ξυπνάς άγρια χαράματα και να τρως μέλια και αυτοτάραχο! Έτσι χτίζονται οι διεθνείς καριέρες; Δεν ξέρω εσείς, αλλά εγώ νιώθω ήδη κουρασμένος!
Ο Νίκος Αλιάγας όμως γύρισε και τον χρόνο πίσω και μίλησε για τα παιδικά του χρόνια…
”Στο σπίτι μας για να κοιμηθώ έπρεπε να περιμένω να μαζέψουν τις ραπτομηχανές του πατέρα μου -ήταν ράφτης, από τους καλύτερους στο Παρίσι- για να βρω χώρο να ξαπλώσω. Λάτρευα την οικογένειά μου αλλά περιοριζόμουν, με φανταζόμουν μακριά και πέρα από αυτό που ζούσα.” λέει και ομολογουμένως τα κατάφερε και με το παραπάνω.
Αυτό το λέμε εμείς, γιατί ο ίδιος δεν φαίνεται ακόμα να το έχει πιστέψει ολοκληρωτικά… ”Ακόμα προσπαθώ να αποδείξω στον πατέρα μου ότι αξίζω.” δηλώνει. Αυτό χρίζει ψυχανάλυσης, κύριε Αλιάγα μου.
Όσο για τα λεφτά; ”Δεν θα καθίσω να μετρήσω πόσα έβγαλα ή πόσα θα βγάλω. Δεν ξέρω, δεν με ενδιαφέρει, απλώς δεν μπορώ να σταματήσω να κάνω, να φτιάχνω…” εξηγεί.
