Καλησπέρα σας και ζητάω προκαταβολικά συγνώμη και για την ανώνυμη δημοσίευση αλλά και για το μεγάλο και κουραστικό κείμενο για πολλούς.
Είμαι πατέρας ενός κοριτσιού 5 ετών που πηγαίνει σε νηπιαγωγείο Χανίων. Το κορίτσι μου ανήκει στα παιδιά με διαταραχή και το διαπιστώσαμε ευτυχώς για εκείνη και εμάς σχετικά γρήγορα, στην ηλικία του 1 έτους!
Από τότε μέχρι και σήμερα γίνεται ένας σπουδαίος αγώνας κυρίως από εκείνη σε καθημερινό επίπεδο ώστε να μπορέσει να ενταχθεί στην κανονικοτητα του σχολείου και του συνολου (τόσο σε κομμάτι κοινωνικό αλλά και σε γνωστικό επίπεδο)
Η μικρή καθημερινά δίνει έναν δικό της αγώνα με κύριο σκοπό να είναι λειτουργική και να μπορέσει στην ζωή της να είναι ανεξάρτητη. Ο αγώνας αυτός περιλαμβάνει καθημερινές θεραπείες (Λογοθεραπεια,έργοθεραπεια,παιδοψυχολογο κλπ) και τελειώνει η καθημερινότητα της βραδυνές ώρες – δύσκολες ώρες που το 90% των “κανονικών” “τυπικών” παιδιών ξεκουραζονται και κοιμούνται.
Ο μόνος λόγος που μπαίνω στην διαδικασία και γράφω είναι για να ζητήσω και να κάνω αν θέλετε μια υπενθύμιση ευγενική σαν άνθρωπος και πατέρας 1 και μόνο πράγμα!
Διδαξτε στα παιδιά σας να αποδέχονται το διαφορετικό, διδαξτε στα παιδιά σας τον σεβασμό, διδαξτε στα παιδιά σας την αγάπη για κάτι που ίσως δεν ειναι σε θέση μόνα τους να καταλάβουν…
Δώστε την παρότρυνση να παίξουν με αυτά τα παιδιανα καλέσουν σε πάρτι αυτά τα παιδιά..να μοιραστούν ένα παιχνίδι με αυτά τα παιδιά..
Αφήνω το παιδί μου καθημερινά στο σχολείο και με κοιτάζουν μητέρες με λύπηση (λες κ με έχει βρει κάνα μεγάλο κακό) – ΜΗΝ μιλάτε στα παιδιά σας με λύπηση για τα διαφορετικά παιδιά… Με αγάπη και σεβασμό να μιλάτε…
Σας ευχαριστώ
