Θλίβομαι και εξοργίζομαι με την ηλιθιότητα κάποιων ανθρώπων που θεωρούν την διασκέδαση και την ψυχαγωγία τους ως το υπέρτατο αγαθό που κανείς δεν μπορεί να τους το στερήσει…
Ένα πέρασμα το Σάββατο το μεσημέρι από τους Αγίους Αποστόλους και την Χρυσή Ακτή στα Χανιά έφτανε για να εξαχθούν πολλά συμπεράσματα! Σαν να μην «έτρεχε» τίποτα, σαν να ήταν ένα οποιοδήποτε ηλιόλουστο ανοιξιάτικο Σαββάτο, η ζωή συνεχιζόταν κανονικά!
Χιλιάδες πολίτες – ο ποσοτικός προσδιορισμός δεν είναι υπερβολικός – λιαζόταν, έκαναν αθλοπαιδιές και γενικώς αντιμετώπιζαν με μια αδικαιολόγητη χαλαρότητα, αυτή την «αόρατη» απειλή, που καταπίνει ζωές από τη μια μέχρι την άλλη του πλανήτη!
Λίγο νωρίτερα, εκατοντάδες ηλικιωμένοι – άρα και οι πλέον ευάλωτοι απέναντι στον «αχαρτογράφητο» φονιά «κορωνοϊό», αμέριμνοι και ανενόχλητοι πήραν τα καροτσάκια τους και ξεχύθηκαν στην λαϊκή του Σαββάτου σα να μην υπάρχει αύριο αλλά και ο παραμικρός κίνδυνος αφενός για τους ίδιους και αφετέρου για τη δημόσια υγεία…
Εδώ βέβαια φάνηκε και η λανθασμένη αντιμετώπιση του όλου θέματος, σε κεντρικό επίπεδο, όσο κι αν προς αυτή την κατεύθυνση το πρόσημο οφείλουμε ν’ αναγνωρίσουμε ότι είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετικό: από τη μια κλείνεις τα κομμωτήρια και από την άλλη αφήνεις εν λειτουργία τις λαϊκές αγορές…;
Μια βόλτα σ’ ένα οποιοδήποτε σούπερ μάρκετ είχε την ίδια κοινή εικόνα: ορδές κόσμου με καρότσια τιγκαρισμένα σε τρόφιμα και… χαρτιά υγείας, με εκατοντάδες εν δυνάμει «φορείς» της νόσου – μην το ξεχνάμε αυτό – να κινούνται ατάκτως ανάμεσα στα ράφια και τους διαδρόμους όλων των μεγάλων σούπερ μάρκετ της πόλης.
Η ηλιθιότητα – συγγνώμη για τη γλώσσα – δεν έχει όριο ούτε και ηλικιακή κατηγορία σε αυτή τη χώρα των άκρων και των ακραίων. Ένας λαός να τον πάρει ο διάολος είμαστε!
Όχι δεν είμαι ο τέλειος και ο πλέον ενσυνείδητος πολίτης αυτής της χώρας. Έχω αντιληφθεί όμως πως σε αυτή τη «μάχη» υπάρχει μια διττή ευθύνη: η προσωπική και η συλλογική. Και στις δυο περιπτώσεις, επιβάλλεται το ποσοστό που μας αναλογεί, να το αντιλαμβανόμαστε και να προσαρμοζόμαστε στη νέα τάξη πραγμάτων που διαμορφώνεται σε όλες τις γειτονιές του πλανήτη, για να σωθεί η “παρτίδα“.
Ο “πόλεμος” αυτός, είναι Παγκόσμιος και ο εχθρός, «θερίζει» κόσμο από τη μια μέχρι την άλλη άκρη της γης. Σε αυτό τον «πόλεμο» λοιπόν αυτό που έχω χρέος να κάνω θα το κάνω: θα προστατέψω τον εαυτό μου, την οικογένεια μου και τους γύρω μου.
Χωρίς μεγάλα λόγια, χωρίς «κουμπούρια» και κυρίως χωρίς ηρωισμούς. Δυο τρία απλά καθημερινά πράγματα θα προσαρμόσω στην καθημερινότητα μου και… θα μείνω σπίτι. Ναι είναι συγκλονιστικά υπεύθυνο να κάτσουμε σπίτι μας για λίγες ημέρες, ακόμη κι αν κάποιους “δεν μας χωράει”.
Είναι ο μόνος – επιστημονικά επαρκής τρόπος – να συμβάλουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ στον περιορισμό αυτής της υγειονομικής λαίλαπας που το επόμενο λεπτό, μπορεί να «χτυπήσει» εμένα ή κάποιο πολύ δικό μου άτομο…
Φιλικά και Πάντα Καλόπροαίρετα
Ο «Κύριος Έπαρχος»
eparxies.gr
