Ο Σταύρος Ζαλμάς έδωσε μια άκρως αποκαλυπτική συνέντευξη στην εφημερίδα Lifo και μίλησε για πρώτη φορά για το πρόσωπο που τον οδήγησε στην κατάθλιψη, για την «κανιβαλιστική κτηνωδία» που βίωσε πριν από χρόνια όταν δημοσιεύματα ανέφεραν ότι πάσχει από τον ιό του AIDS, αλλά και για τη γνωριμία του με το Δημήτρη Παπαϊωάννου.
«Οι γονείς μου με πήγαιναν πολύ συχνά στο θέατρο. Όταν με ρώτησαν πρώτη φορά, γύρω στα δεκατρία μου, τι θέλω να γίνω και τους είπα ηθοποιός, ανησύχησαν πάρα πολύ και για μερικά χρόνια δεν ασχολήθηκαν ξανά με αυτό. Όταν απολύθηκα απ’ τον στρατό, με έβαλαν διά της βίας να εργαστώ στην Εθνική Τράπεζα(…) Έτσι άρχισε μια οδύσσεια που κράτησε οκτώ χρόνια, υπό την ηθικο-συναισθηματική πίεση της μητέρας μου ότι αν εγκατέλειπα τη δουλειά, εκείνη «θα πέθαινε». Παραλίγο, βέβαια, να πεθάνω εγώ, καθώς είχα πέσει σε κατάθλιψη με πάρα πολλά ψυχοσωματικά συμπτώματα, εξαιτίας του λάθος περιβάλλοντος και της στέρησης αυτού που ονειρευόμουν να κάνω», θυμάται ο ηθοποιός.
Και συνεχίζει: «Ξεκίνησα τη δραματική σχολή κρυφά, παράλληλα με την τράπεζα, και το καλοκαίρι του πρώτου έτους με πήρε ο Μινωτής να παίξω στους Πέρσες, στην Επίδαυρο…. Εν τω μεταξύ, γνωρίστηκα με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου κι άρχισα να δουλεύω για την Ομάδα Εδάφους. Ζούσαμε πάρα πολύ δύσκολα, με τεράστιες οικονομικές θυσίες…Παίζαμε σε εγκαταλελειμμένους χώρους, τους οποίους έπρεπε να διαμορφώνουμε εμείς σε θέατρο. Κλέβαμε ρεύμα και νερό και φτιάχναμε μόνοι μας τα σκηνικά, που είχαμε την απαίτηση να μην υστερούν από τα επαγγελματικά».
Όσο για τα δημοσιεύματα που τον ήθελαν να πάσχει από AIDS, λέει: «Όταν γυρίζαμε το “Χάραμα”, ο Αλέξης (Μπίστικας) δεν είχε πια καθόλου δυνάμεις και μετά βίας ερχόταν στα γυρίσματα. Σε κάποια μου συνέντευξη ανέφερα το γεγονός ότι ήμασταν συγκάτοικοι και μου είπε: “Δεν έπρεπε να το πεις. Θα δεις ότι θα το πληρώσεις πολύ ακριβά”. Ήταν την εποχή που μπαινόβγαινε στον Ευαγγελισμό και όλοι ήξεραν από τι έπασχε. Λίγο καιρό μετά, τα έντυπα που διαμόρφωναν τη νέα γενιά τότε, έγραψαν ότι είχα κι εγώ AIDS. Προκειμένου να πουλήσουν, διέπραξαν εις βάρος μου κανιβαλιστική κτηνωδία. Σε μια εποχή που ακόμα το AIDS δεν αντιμετωπιζόταν και ήταν σαν κοινωνική πανούκλα έγραφαν ψευδώς για έναν άνθρωπο επώνυμα ότι έπασχε από αυτό. Ζημιώθηκα επαγγελματικά, κοινωνικά κι ερωτικά. Έχασα δουλειές, βρέθηκα στην απομόνωση, βίωσα μεγάλη μοναξιά».
