Ο Διονύσης Αλέρτας μιλά για τα πιο δύσκολα Χριστούγεννα, εκείνα του 1998 και για τα προβλήματα υγείας που του άφησε το ατύχημα του με τη μηχανή.

Ποια ιδιαίτερη γεύση, γλυκιά, ή πικρή, σου έχει μείνει από τα παιδικά σου χρόνια;

Πικρή σίγουρα όχι, δεν μου έχει μείνει τίποτα, δεν έχω κακές αναμνήσεις. Τα Χριστούγεννα είναι οικογένεια, πάντα ένιωθα αγάπη. Τα Χριστούγεννα του 1998 ήταν δράμα, ήμουν με πατερίτσες, περπάταγα, δεν περπάταγα, είχα φάει τη «στούκα», αλλά και πάλι γέλαγα, αφού δεν είχα μείνει ανάπηρος… Αυτό ήταν το βασικό. Τώρα το ότι δεν ακούω από το ένα αφτί, γιατί έχουν σπάσει τα νεύρα, κουτσαίνω και το χέρι μου έχει μια παραμόρφωση δεν είναι τίποτα. Από το τρακάρισμα έχω πολλά κουσούρια.

Παίρνεις σύνταξη αναπηρίας;

Όχι δεν πήρα ποτέ, ας την πάρει κάποιος που την έχει ανάγκη, εγώ να την πάρω; Τι να την κάνω; Δεν πάω να βγάλω βιβλιάριο υγείας, δεν πάω καν στο νοσοκομείο, δεν θέλω, αν πάω εκεί, και θα μου βρουν και δεν θέλω.

Πως αντιμετωπίζεις ένα πρόβλημα υγείας;

Έχω να αρρωστήσω 11 χρόνια. Την τελευταία φορά που αρρώστησα, με την πνευμονία, πήγα στο νοσοκομείο, πριν από 10 χρόνια, είδα πως ήταν και είπα «να πάω στο σπίτι μου να πεθάνω καλύτερα». Δεν έχω βιβλιάριο υγείας, δεν το ανανεώνω, δεν θέλω να πάω στο ΙΚΑ καν, δεν με ενδιαφέρει… Δεν έχω βιβλιάριο νοσηλείας, έχω βιβλιάριο υγείας για τη δουλειά μου, αυτό που έχουμε όλοι. Οτιδήποτε πάθω τώρα βέβαια θα με πάει πίσω, στα πάντα. Τώρα πια δεν οδηγώ μηχανή, μετά το τρακάρισμα.

zappit.gr