Γεννήθηκα στην Κρήτη. Κατάγομαι από ένα χωριό 35 χιλιόμετρα έξω από το Ηράκλειο. Έζησα εκεί μέχρι την Α΄ Γυμνασίου. Έπειτα, ο πατέρας μου με έστειλε στο Ηράκλειο, σε ένα ιδιωτικό σχολείο. Εκεί γνώρισα τον άνδρα μου. Εκείνος ζούσε πάντα στην πόλη και οι γονείς του είχαν επαφή με τα κοινά. Ερωτευτήκαμε στο γυμνάσιο και παντρευτήκαμε, όταν ήμουν 27 ετών. Στα 28 μου έκανα τον Ευάγγελο και έναν χρόνο μετά, την αδελφή του.
Ο Ευάγγελος μεγάλωσε και αυτός στο Ηράκλειο. Όταν ήταν μικρός, δεν έπαιζε. Έλεγα, «Μα πώς είναι δυνατόν να μη θέλει να παίξει μπάλα και να βλέπει από την καρέκλα τον φίλο του να παίζει;». Μου έκανε τρομερή εντύπωση. Αναρωτιόμουν γιατί. Ξέρεις, οι γονείς σκέφτονται «Τι συμβαίνει στο παιδί μου; Μήπως εγώ δεν του φέρομαι καλά; Μήπως είναι στενοχωρημένο; Μήπως έχω κάνει κάτι που το έχει πληγώσει;». Δεν σκέφτεσαι τι μπορεί να του συμβαίνει τόσο βαθιά.
Όταν ήταν μικρός, τον είχαν σπρώξει στο σχολείο και είχε σκιστεί το χείλος του. Μας είχε πει ότι είχε αποκαλέσει τον συμμαθητή του χοντρό και γι’ αυτό εκείνος τον έδειρε. Του είχαν κάνει bullying, όμως, τον είχαν πει «αδερφή». Το bullying συνέβαινε από το Δημοτικό και δυστυχώς είχε πέσει σε δασκάλους που ήταν πολύ μεγάλοι ηλικιακά και δεν είχαν τη δυνατότητα να χειριστούν την κατάσταση.
Λέγαμε, «Μα δεν είναι δυνατόν, μα δεν το πιστεύω, μα πώς γίνεται». Ο μπαμπάς του ήταν πιο ήπιος, επειδή γενικά είναι έτσι ο χαρακτήρας του. Εγώ ήθελα πάρα πολύ χρόνο. Δεν το κρύβω.
Στην εφηβεία, ήταν ήσυχο παιδί. Δεν μας προβλημάτισε ποτέ – και όχι μόνο ήσυχος, ήταν και ώριμος και άριστος μαθητής από μικρός. Θυμάμαι ένα περιστατικό από εκείνην την περίοδο: Η γιαγιά του έμενε στο χωριό και το σπίτι της στο Ηράκλειο ήταν ελεύθερο. Μια μέρα, λοιπόν, ο Ευάγγελος βρέθηκε εκεί με την κόρη μιας συμμαθήτριάς μου, που είναι πάρα πολύ καλοί φίλοι. Θεωρούσα σαν μάνα, λοιπόν, ότι το παιδί βρέθηκε με μια κοπέλα, ότι προχωράει η ζωή του και όλα καλά και ωραία.
Μετά το σχολείο, πέρασε στο πανεπιστήμιο και μετακόμισε στην Αθήνα. Όταν βρέθηκε εκεί το παιδί, ήταν σε ένα περιβάλλον που μπορούσε να πει πιο εύκολα ότι «Εγώ αυτός είμαι». Ήταν σε μία μεγάλη πόλη πλέον. Ο Ευάγγελος εκεί ξεκίνησε να βρίσκει τον εαυτό του. Πλέον, τον βλέπω πόσο πιο κοινωνικός είναι τώρα, απ’ ό,τι όταν ήταν μικρός και χαίρομαι.
Ότι είναι ομοφυλόφιλος δεν το μάθαμε από τον ίδιο. Το μάθαμε από τη Θεανώ, την αδελφή του, όταν εκείνος ήταν στο πρώτο έτος στο πανεπιστήμιο. Μια μέρα, ο άνδρας μου είπε στην κόρη μας ότι στεναχωριέται, επειδή ο Ευάγγελος δεν είναι χαρούμενο παιδί και ότι δεν ξέρει τι μπορεί να φταίει που είναι συνεχώς στενοχωρημένο το πρόσωπό του. Τότε εκείνη του είπε πως αυτό κι αυτό συμβαίνει. Δεν το περιμέναμε. Ήταν σαν να ήρθε ένας κεραυνός πάνω μας. Είχαμε φίλους που ήταν ομοφυλόφιλοι, είχαμε παρέες, αλλά με τον γιο μας το πήραμε σε φάση «Τι συμβαίνει εδώ τώρα;». Ποτέ δεν μας είχε περάσει από το μυαλό. Σε εμένα, η αλήθεια είναι ότι είχε, του πατέρα του όμως, ποτέ. Κάποια στιγμή, μάλιστα, είχα πάει σε μια συνεδρία με μια παιδοψυχολόγο, φίλη της οικογένειας, για άσχετο λόγο. Προτού κλείσουμε τη συζήτηση, της είπα ότι παρατηρώ πως ο Ευάγγελος δεν παίζει αγορίστικα παιχνίδια και αναρωτήθηκα αν συμβαίνει κάτι. Εκείνη μου είπε να αφήσω τις σαχλαμάρες. Μου το απέκλεισε.
Θεωρούσαμε ότι κάποιοι άνθρωποι περνούν μια φάση στην εφηβεία και πειραματίζονται και έτσι μπήκαμε στη διαδικασία να του πούμε μήπως είναι μπερδεμένος. Ειδικά ο μπαμπάς του. Του είπε ότι και εκείνος, όταν ζούσε στην Αμερική, την περίοδο της σεξουαλικής απελευθέρωσης, είχε φίλους που είχαν δυο-τρία χρόνια σχέση με άνδρες και μετά ξαφνικά ανακάλυψαν με τη φίλη τους ότι μπορούν να είναι μαζί. Όμως ο Ευάγγελος, από την αρχή, ήταν συνειδητοποιημένος. Έχει μία ωριμότητα, που την έχει από μικρός. Ήξερε ότι αυτά που λέει είναι σίγουρα. Το αποδεχτήκαμε, όταν καταλάβαμε ότι είναι αυτό και δεν αλλάζει κάτι. Ότι του αρέσουν τα αγόρια. Δεν ξέρω πόσο καιρό μου πήρε. Δεν μετράω τον χρόνο, αλλά πλέον δεν έχουμε κανένα πρόβλημα και είμαστε απόλυτα υποστηρικτικοί – και είμαι υπέρ και του γάμου και της τεκνοθεσίας και θέλω να το δω και αυτό το κομμάτι στην Ελλάδα.
Δεν είδα το περιβάλλον μας εδώ στην Κρήτη να αλλάζει τη συμπεριφορά του, όταν το έμαθαν. Ίσα-ίσα: Η οικογένειά μας -και από τη μία πλευρά και από την άλλη- όχι μόνο το γνωρίζουν, αλλά έχουν αποδεχτεί τον Ευάγγελο και με το παραπάνω. Είναι τέτοιο παιδί, που όλοι τον αγαπάνε – και έχει έρθει και με το αγόρι του στο νησί και τους καλωσόρισαν όλοι.
Για τα παιδιά που το έχουν κρυφό από τους γονείς, τι να πεις; Είναι δίκοπο μαχαίρι. Δεν ξέρεις τι περνούν στα σπίτια τους.
Η γιαγιά του -πεθερά μου- μιλούσαμε και μου έλεγε, «Θα έρθει για διακοπές φέτος το παιδί;». «Όχι, θα κάτσει στο εξωτερικό να δουλέψει», της είπα. «Α, επειδή τον Ιούνιο έχουν αυτήν τη διαδήλωση στην Αθήνα», μου απάντησε. «Τι, πολιτική διαδήλωση;», της είπα εγώ, για να δω τι θα μου πει. «Όχι, αυτό για τους γάμους και το φύλο. Αυτός θα ήθελε να είναι εκεί, δεν θα έρθει;», είπε η γιαγιά, που είναι 86 ετών. Δεν έχουμε λόγο, λοιπόν, να πηγαίνουμε πίσω. Προχωράμε μπροστά.
Στους γονείς θα έλεγα να είναι ψύχραιμοι, αν τους πει το παιδί τους ότι είναι ομοφυλόφιλο. Αν πάθεις πανικό και νομίζεις ότι κάτι κακό συμβαίνει, εκεί είναι που χάνεις το παιχνίδι – και με σένα και με την οικογένειά σου και με τα παιδιά σου. Όλα θέλουν τον χρόνο τους. Το πιο σημαντικό που θα τους έλεγα, είναι ότι το σκοτάδι χάνεται και διαλύεται, όταν έχει φως. Όταν έχεις φόβο και έρθει η γνώση. Όταν φοβάσαι κάτι και το γνωρίσεις, σταματάς να το φοβάσαι. Δεν νομίζω ότι υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να διώξουν τα παιδιά τους από το σπίτι. Αυτά τα παιδιά που το έχουν πάθει αυτό, μακάρι να μπορούσα να έκανα έναν σύλλογο να τα έφερνα εδώ να κάθονται όλα μαζί να τα λέμε.
Για τα παιδιά που το έχουν κρυφό από τους γονείς, τι να πεις; Είναι δίκοπο μαχαίρι. Δεν ξέρεις τι περνούν στα σπίτια τους. Φυσικά, η συμβουλή είναι να το πουν. Αλλά από τη άλλη, αν αυτό το παιδί ζει σε ένα περιβάλλον που ξυπνάει και είναι με την κεφαλή από κάτω, πώς θα τη σηκώσει; Το λέμε εμείς να το κάνει ΟΚ. Πώς θα το κάνει; Μακάρι να μπορούν τα παιδιά να μιλάνε. Η κοινωνία, όμως -και ειδικά εδώ στην Κρήτη-, δεν είναι τόσο εύκολη, γι’ αυτό τα παιδιά φεύγουν στο εξωτερικό. Είναι δυνατόν ο Ευάγγελος να πάει στην πόλη και να κρατάει από το χέρι το αγόρι του και να φιληθούν; Δεν μπορεί να το κάνει. Στο Λονδίνο μπορεί.
Τον γιο μου τον λατρεύω και είμαι περήφανη. Πόσο μου αρέσει που είναι χαρούμενος, ρε παιδί μου, πλέον. Ευτυχώς και ο Βαγγέλης το ξέρει πόσο περήφανη μαμά είμαι.
*Στις 6-7 Ιουλίου θα διεξαχθεί στο Ηράκλειο το Her Pride.
*Η ιστορία της κυρίας Μαρίνας, όπως τη διηγήθηκε στη Μελπομένη Μαραγκίδου
vice.com
