Ο Κώστας Λειβαδάς έχει καταφέρει να ξεχωρίσει μέσα από μια πλειάδα τραγουδοποιών, που κουβαλούν το στίγμα των παλαιοτέρων, αλλά που έχουν καταφέρει εύκολα να ξεφύγουν από την ταμπέλα του ήχου αυτών. Δημιουργώντας τραγούδια για τον ίδιο αλλά και για πολλούς άλλους καλλιτέχνες, μας έχει χαρίσει μερικά από τα πολύ όμορφα κομμάτια της σύγχρονης ελληνικής μουσικής. Το ευτυχές γεγονός είναι ότι έχει καταφέρει να απελευθερωθεί από τα “γραφικά” των γενιών που ο ίδιος θαύμαζε όσο περνάει ο καιρός, βλέπουμε όλο και καλύτερα και πιο εξελιγμένα πράγματα.
Α: Ξέρουμε ότι έχεις γεννηθεί στα Χανιά. Ποια είναι η σχέση σου με τα Χανιά;
Κώστας Λειβαδάς: Πολύ στενή, και ερωτική και διαρκής… Και μάλλον με έχει βοηθήσει το ότι δεν ζω μόνιμα εδώ γιατί πάντα είμαι σε μια αναμονή για να έρχομαι και να ανακαλύπτω πράγματα στην πόλη, και άμα μένεις μόνιμα εδώ δυστυχώς τυφλώνεσαι και τα θεωρείς δεδομένα, δεν τα βλέπεις.
Α: Πότε ασχολήθηκες πρώτη φορά με την μουσική;
Κ.Λ: Γράφτηκα στο ωδείο στα επτά μου. Κατ’ αρχήν εγώ λέω ότι είμαι επαγγελματίας ακροατής, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ακούω μουσική, από τριών ετών και στην εφηβεία μου το φαινόμενο αυτό παρουσίαζε φοβερή έξαρση. Κοινώς άκουγα μόνο μουσική, δεν έκανα τίποτε άλλο. Καλός μαθητής ήμουν… Ήμουν ένα παιδί που βγήκε από τα σχολικά groups πάντως… Εκεί έκανα το πρώτο μου συγκρότημα και από εκεί άρχισε όλη η ιστορία.
Α: Το συγκρότημα εκείνο είχε την ίδια μουσική χροιά με αυτή που ακούμε τώρα;
Κ.Λ: Όχι, ήταν πιο ηλεκτρικό και πιο δυνατό από τώρα. Πιο rock, punk rock.
Α: Και πως λεγόταν;
Κ.Λ: «Υπνοβάτες».
Α: Τι σε ώθησε να ασχοληθείς επαγγελματικά με την μουσική;
Κ.Λ: Δεν το σκεφτόμουν επαγγελματικά, ήταν μια βαθιά ανάγκη έκφρασης και επειδή δεν μπορείς να ζήσεις αλλιώς, αναγκαστικά το κάνεις και επάγγελμα.
Α: Το 1997 κυκλοφόρησε η πρώτη σου δισκογραφική δουλειά. Πόσο καιρό σου πήρε για την προετοιμασία;
Κ.Λ: Έξι μήνες. Ήταν ένα καλό βάπτισμα του πυρός και αρκετοί καλλιτέχνες συμμετείχαν σε αυτή την δουλεία όπως ο Οδυσσέας Τσάκαλος από τους «Φατμέ», ο Γιώργος Ανδρέου, ο Γιώργος Δημητριάδης, ο Φάμελος, δύο από τους «Απροσάρμοστους» του Σιδηρόπουλου, ο Νίκος Πορτοκάλογλου… Δόξα τω θεώ καλή αρχή έκανα!
Α: Όντως πολύ καλή αρχή! Από τότε έως τώρα όμως έχουν περάσει πάρα πολλές συνεργασίες… Μπορείς να μου πεις ποιες ήταν σταθμός για την ζωή σου;
Κ.Λ: Όλες! Μπορεί η πιο μακρόβια και σταθερή να ήταν αυτή με την Ελένη Τσαλιγοπούλου, αλλά όλες ήταν εξίσου σημαντικές.
Α: Τι είναι αυτό που σε εμπνέει τα τελευταία χρόνια;
Κ.Λ: Η έμπνευση μπορεί να έρθει από το οτιδήποτε, οποιαδήποτε στιγμή. Τα τελευταία χρόνια τώρα, θα έλεγα ότι με εμπνέει πιο πολύ η κοινωνία και το πώς αλλάζει και πως φέρεται.
Α: Τώρα θέλω να μου χαρακτηρίσεις την Ανδριάνα ως άνθρωπο και ως μουσικό.
Κ.Λ: Η Ανδριάνα; Είναι πάνω απ’ όλα μουσικός όπως είπες και εσύ γιατί δεν τραγουδάει μόνο, γράφει τραγούδια κιόλας. Γράφει στοίχους, παίζει κιθάρα, παίζει κρουστά… Είναι δηλαδή μουσικό πρόσωπο εν γένει. Η γνώμη μου για αυτήν είναι εξαιρετική, και για αυτό συνεργάζομαι μαζί της τόσα χρόνια. Ως άνθρωπος τώρα, είναι ένα φοβερό κράμα ευγένειας, εύθραυστου, φινέτσας, ξεροκέφαλου και ντουβαριού θα έλεγα! Αλλά αυτή η ξεροκεφαλιά της είναι που την κάνει και πηγαίνει παραπέρα.
Α: Τι μας επιφυλάσσεις για το μέλλον; Να περιμένουμε κάποιο νέο CD;
Κ.Λ: Τώρα κυκλοφορεί ένα CD καινούριο που είναι η παράσταση που κάναμε τον χειμώνα, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη, ο δίσκος ονομάζεται «Έχω άνθρωπο», τραγουδάει η Γιώτα Νέγκα, μια εξαιρετική τραγουδίστρια, συμμετέχω και εγώ με δύο τραγούδια, ο Σταμάτης Κραουνάκης με ένα και ένα ντουέτο με τον Παντελή Θαλασσινό και την Νέγκα. Θα κυκλοφορήσει προς τα τέλη του Μαΐου.
Α: Ξέρω πως διατηρείς και εσύ κάποια επαφή με το Internet. Ποια είναι η γνώμη σου για το Internet;
Κ.Λ: Κοίταξε, είναι ένα φοβερό βήμα και μία φοβερή πηγή επικοινωνίας, γνώσης και ανταλλαγής απόψεων αλλά μπορεί να γίνει και κάτι πάρα πολύ καταστροφικό, κάτι πάρα πολύ ανεξέλεγκτο και κάτι πολύ φασιστικό. Όταν έχεις τόσο μεγάλη ελευθερία, χρειάζεται να είσαι προσεκτικός.
Α: Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!
Κ.Λ: Και εγώ σε ευχαριστώ
